Zabytkowy zespół klasztorny reformatów (Boćki)

Na początku XVI wieku istniały dwie osady o nazwie Boćki, leżące po obu stronach rzeki Nurzec. Część po lewej stronie (Zarzecze) należała - z nadania króla Aleksandra Jagiellończyka - do ziemianina mielnickiego Stanisława Montewicza i Iwaszki Hlebowicza. Część prawobrzeżną w dniu 17 września 1509 roku nadał król Zygmunt I Stary Iwanowi (Iwaszce) Semenowiczowi Sapieże, sekretarzowi wielkiego księstwa litewskiego i marszałkowi hospodarskiemu. W akcie nadania król zezwolił na osadzenie nad Nurcem miasteczka na prawie magdeburskim, co oznaczało, że Boćki otrzymały wówczas prawa miejskie. W 1512 roku Stanisław Montewicz oraz Iwaszko Hlebowicz - na zasadzie zamiany za wieś Brzeźnica - oddali swoją część Sapieże, który połączył obie osady w jedną.
Wspomniany Jan (Iwaszko) Semenowicz Sapieha, który był konwertytą z prawosławia, w 1513 roku ufundował pierwszy, kościół o konstrukcji drewnianej. W czasie wojen szwedzkich Boćki i kościół zostały doszczętnie zniszczone przez wojska moskiewskie księcia Iwana A. Chowańskiego.
W 1703 roku na miejscu poprzedniego kościoła zbudowano kolejny również drewniany. Jego konsekracji dokonał w 1726 r. ks. Stefan Rupniewski, biskup łucki. Kościół ten w 1828 roku został zamknięty, gdyż groził zawaleniem, a potem całkowicie rozebrany (1850). Na jego miejscu stoi do dziś w parku żelazny krzyż, ufundowany przez parafian w 1916 roku.

W tej sytuacji nabożeństwa parafialne zaczęto sprawować w murowanym kościele klasztornym ojców reformatów pw. św. Józefa Oblubieńca NMP i św. Antoniego Padewskiego, który znajdował się przy wylocie gościńca bielskiego z miasta. Ufundowali go Józef Franciszek Sapieha i jego żona Krystyna z Branickich. Okazją ku temu stała się cenna relikwia Ciernia z Korony Chrystusowej, która miała być przechowywana w tej świątyni. Razem z nią został wzniesiony klasztor Zakonu Braci Mniejszych św. Franciszka - reformatów. W 1726 roku rozpoczęto budowę kościoła oraz klasztoru o dwóch kondygnacjach i trzech skrzydłach otaczających świątynię, którą zakończono 28 września 1739 roku.

Z polecenia wdowy Krystyny z Branickich Sapiehy obok kościoła zbudowano w latach 1744-1746 murowaną dzwonnicę - wieżę zegarową, według projektu pułkownika Jana Henryka Klemma, architekta Jana Klemensa Branickiego z Białegostoku.
Po Powstaniu Listopadowym we wrześniu 1832 roku rząd carski usunął zakonników do Różanegostoku i skonfiskował beneficjum. W 1902 roku klasztor przejęli prawosławni, którzy po czterech latach w 1906 roku zwrócili katolikom pomieszczenia klasztorne na górze i dole. W 1912 roku prawosławni rozebrali klasztor, a cegłę przekazali na budowę cerkwi w Andryjankach. Duże szkody wyrządzili żołnierze w dniu 30 lipca 1944 roku, niszcząc dach i wiele paramentów liturgicznych. Po ustaniu działań wojennych restaurację kościoła rozpoczął ks. kan. Jan Warpechowski (1879-1946), ówczesny proboszcz boćkowski.