Kościół Matki Bożej z Góry Karmel oraz zespół poklasztorny karmelitów trzewiczkowych (Bielsk Podlaski)

Historia kościoła pw. Matki Bożej z Góry Karmel oraz klasztoru sięga XVII wieku. W 1633 roku o. Elizeusz Niewiński, karmelita trzewiczkowy pochodzący z Bielska zakupił - za pieniądze ze spadku po rodzicach -dom z ogródkiem, w którym urządził pierwszą siedzibę zakonną. Rok później ks. Bogusław Boksa-Radoszewski, wydał zgodę na założenie domu zakonnego. W 1638 roku marszałek nadworny króla Władysława IV Wazy - Adam Kazanowski h. Grzymała, dokonał fundacji klasztoru karmelitów i w 1641 roku wybudował dla nich drewniany kościół pw. Matki Bożej z Góry Karmel - między ówczesną ul. Knyszyńską a ul. Litewską. Rok później siedziba zakonu karmelitów bielskich została zatwierdzona przez władze zakonne. Kolatorką tejże świątyni była również jego żona Elżbieta (Halszka) ze Słuszków Kazanowska. W 1659 roku przeniesiono tutaj z Wilna nowicjat zakonny ojców karmelitów. W dniu 22 czerwca 1662 roku król Jan II Kazimierz oficjalnie zatwierdził fundację i nadał przywileje zakonowi. Przełożonym klasztoru karmelitańskiego w 1730 r. był o. Aleksy Liwski.
W czasie wielkiego pożaru w 1779 roku drewniany klasztor i kościół spłonęły. Na zakończenie odbudowy budowli zakonnych, która miała miejsce w latach 1779-1794, dobudowano dwie wieże kościelne. Wielką pomoc okazali wówczas: Izabela Branicka z Poniatowskich, a także Aleksander Bogusz, regent ziemi bielskiej, który w 1790 roku otworzył w mieście alumnat dla młodzieży szlacheckiej ziemi bielskiej. W 1796 roku prusacy ograniczyli liczbę zakonników, a w 1802 roku dokonali całkowitej kasacji klasztoru, usuwając zakonników do Wąsosza i urządzając w nim więzienie. Z kolei rząd carski - w ramach zaplanowanej akcji likwidacji klasztorów katolickich - w 1851 roku usunął ostatnich karmelitów i zamknął kościół. Po wybudowaniu cerkwi Woskresieńskiej, przeniesiono tam wszystkie obrazy znajdujące wcześniej w kościele karmelitów. Bolesną decyzje o przebudowie pokarmelickiego kościoła na cerkiew prawosławną podjął dnia 11 kwietnia 1864 roku Michał hr. Murawjew "Wieszatiel". W latach 1866-1920 świątynia ta została zamieniona na cerkiew prawosławną pw. Nowy Sobór (sobór św. Trójcy), a wieże kościelne przebudowano w stylu bizantyjskim. Beneficjum oddano duchowieństwu prawosławnemu. W klasztorze zaś urządzono carskie więzienie, gdzie torturowano i mordowano polskich powstańców.

W czasie I wojny światowej Niemcy urządzili w kościele magazyn zbożowy. W dwa lata po odzyskaniu niepodległości świątynia została rewindykowana katolikom w dniu 11 listopada 1920 r. Od tego czasu aż do 1964 roku służyła ona jako kościół szkolny (rektorat), a oryginalny, barokowy wygląd wież kościelnych odtworzono w roku 1957.
W 1964 roku kościół pokarmelicki stał się filią duszpasterską parafii Narodzenia NMP i św. Mikołaja. Samodzielna parafia została powołana w dniu 11 lutego 1976.

Obok kościoła znajduje się zespół budynków pokarmelickich, w których do 1929 roku mieścił się Areszt Powiatowy, a następnie były one wykorzystywane dla celów kościelnych (siedziba organizacji katolickich, szkoły zawodowej dla dziewcząt). W okresie powojennym (1945-1957) zostały bezprawnie zajęte przez Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa, a następnie Urząd Pocztowy i Szkołę Muzyczną. Po 11 latach procesów sądowych, w 1992 roku ponownie wróciły na własność parafii. Obecnie są dzierżawione bezpłatnie przez Państwową Szkołę Muzyczną.