Mieszkając w mieście zawsze marzyłem o przestrzeni z dużą ilością powietrza, gdzie las na horyzoncie jest kreską, a odległość od niego jest wyznaczana jej grubością. Przestrzeni w której wszystko jest proste, a jedynym ruchomym obrazem jest zmienne niebo. Właśnie takim miejscem są łąki nad Narwią w okolicach Suraża. Kiedy zagłębimy się w tę przestrzeń wszystko się uspokaja, a otaczającą nas ciszę może zakłócić jedynie śpiew skowronka.

Jest to miejsce zarazem dalekie i bliskie. Bliskie, bo na wyciągniecie ręki, często w niewielkiej odległości. Dalekie bo zawsze się śpieszymy i nie możemy znaleźć tej drobnej chwili, by zjechać z zaplanowanego szlaku i po prostu pooddychać.